به همان قدر که چشم تو پر از زیبایی ست

بی تو دنیای من ای دوست پر از تنهایی ست

این غزل های زلالی که زمن میشنوی

چشمه جاری اندوه دلی دریایی ست

چند وقت است که بازیچه مردم شده ام

گر چه باریچه شدن نیز خودش دنیایی ست

امشب ای آیینه تکلیف مرا روشن کن

حق به دست دل من ؟ عقل ؟ و یا زیبایی ست ؟

دل خوش عشق شما نیستم ای اهل زمین

به خداوند که معشوقه من بالایی ست

این غزل نیز دل تنگ مرا باز نکرد

روح من تشنه یک زمزمه نیمایی ست ....

¤ نویسنده: رها

پیام های دیگران